Recht op bestaan

Het is beangstigend. Bevreemdend. Je was ooit de derde partij en nu lijk je helemaal niet (meer) aan tafel te zitten. En als je al aan tafel zit, vraag je jezelf af welke het is. Je bent op jezelf aangewezen. Je bestaansrecht hangt aan een zijden draadje. Het voelt misschien alsof je gestraft wordt. Of op z’n minst niet langer meer gesteund. En je bent er nog niet over uit of dit nu het begin van het einde is. Wie ben je?

Jij bent maar klein, speciaal, bijzonder, afwijkend. Je bent maar anders. Jouw stem is enkel zacht, of je spreekt niet altijd de juiste taal en je woorden betekenen soms iets anders. Je bent samen in je alleen zijn en apart in je gezamenlijkheid. Je vraagt erkenning voor dat wat jou ontbreekt maar wat je hebt, is niet wie je wilt zijn. Je wilt zichtbaar maken wat onzichtbaar is, in kaart brengen wat nog niet geweten wordt en laten zien dat wat je nodig hebt voor jou het verschil is tussen overleven en leven. 

Het is bijzonder. Gek eigenlijk. Dat juist wat het meest kwetsbaar lijkt, zo vreselijk sterk kan zijn. Dat de verbinding precies in het verschil zit en vrijheid in het loslaten van de verwachting. Je bent de eerste partij. En de enige partij die het verschil kan maken. Leg een claim op je bestaan, kies je eigen tafel en bepaal zelf met wie je daar aan zit.

Misschien is het einde ook wel het begin. 

Je bent klein, speciaal, bijzonder, afwijkend. Je bent anders. En je bent met velen. Je draait mee, je participeert, je bestaat. Jouw afhankelijkheid kenmerkt zich door dat wat je niet alleen kan, je onafhankelijkheid is alles wat er mogelijk is. Je hoeft niet gered te worden maar je kunt wel hulp gebruiken. Vertel je verhaal, neem je plaats in. Het is een gegeven, geen excuus. Laat je niet beperken door wat anderen niet in je herkennen; verruim hun blik door te zijn wie je wilt zijn. 
Niet om wat je hebt. Of niet hebt.
Maar om wie je bent.