De “bovenmeester” van vroeger…
De bovenmeesters die zó streng waren dat de kindertjes sidderden en
beefden. Bovenmeesters die overduidelijke peilers van de samenleving waren.
Bovenmeesters die handhaafden, regels en wetten dicteerden en er nauwkeurig op
toezagen dat deze opgevolgd werden. Geen ruimte voor onderzoek of afwisseling.
Structuur! Regelmaat! Discipline! Orde! Rust en reinheid! Alles wat buiten
kaders zou vallen werd afgedaan als “gekkigheid”,
“malligheid”. We houden vast aan wat we weten, dan weten we in ieder
geval dat het goed is. We nemen geen enkel risico: niet zomaar iets nieuws
proberen. De bovenmeester heeft een eivormig hoofd en altijd een onkreukbaar
pak aan en ook bijna altijd een brilletje, kleurloos haar en, werkelijk waar;
een streng, dun, zuinig mondje. Op zijn voorhoofd staat “Calvinist”
en op zijn platte kont staat: “niet lachen!”. Hij is oud geboren en
aan hem kleeft de tijd van 60 jaar geleden.
Zou zo’n bovenmeester in het onderwijs van vandaag kunnen overleven? Wat zou er gebeuren met zo’n man, in zijn strenge pak en met zijn kleine brilletje? Hoe zuinig dichtgeknepen zou zijn mondje zijn als hij te maken zou krijgen met de individuele vrijheidsdrang van de hedendaagse leerling? Zou hij zijn jaren vijftig mentaliteit te gelde kunnen maken anno 2010?
Ja hoor, hij zou de politiek in gaan.
Hij zou de politiek in gaan en voor ons in deze barre tijden een baken van rust en weldaad zijn. Hij weet wat goed is voor ons. Zo weet hij dat we helemaal geen behoefte hebben aan een verlengd zwangerschapsverlof. Nou, misschien is die behoefte er wel maar onderzoek heeft uitgewezen dat wij, Nederlanders, dat helemaal niet nodig hebben. Nee, hoor. Wij niet! En wat je graag wil en wat je nodig hebt zijn nu eenmaal twee verschillende dingen, ja.
Wij drukken er even zo’n kind uit en rooien daarna weer vrolijk de aardappels. Zo ging het vroeger en waarom zouden we dát nou veranderen? Al die malligheid uit al die andere landen; die mensen zitten te lang in de zon, daar komt het van. Je gelooft hem meteen. Dat hij dat zelf gelooft.
Hij schraapt zijn keel, vouwt zijn handen achter zijn rug -nadat hij zijn bril heeft rechtgezet- en wipt even op de ballen van zijn voeten heen en weer. Zijn schoenen glanzend gepoetst, heeft zijn vrouw vanochtend nog even “snel” gedaan. “Even met de borstel erover, Henk,” heeft ze zenuwachtig gezegd, “voordat je gaat.”
Bij de deur ‘schuiert’ ze zijn schouders en rug.
Als hij langs het tuinpad naar zijn dienstauto loopt, knipt hij -en passant- met zijn vingers een grasspriet weg; wel áchter de border blijven, jongen!
Als er al vrouwen zijn die misschien een verlengd verlof nodig hebben, dan kan dat ook via de ziektewet. Geen probleem. Bovendien is het ook helemaal niet goed voor de arbeidsproductiviteit; langer dan 16 weken, de gedáchte alleen al!. Bovendien kost het wel een miljardje of 2. Te duur. Dat doen we niet. Kost te veel geld.
Maar, Henk…kunnen we niet eens? Zou het mogelijk zijn dat? Is er nog zoiets als een ‘vrije keuze” en een verlof dat “mag”? In overleg met je werkgever? In de geest van het Nieuwe Werken, Moderne Tijden enzo..? Henk?
Henk!
Hij tuit zijn rechtvaardige lipjes en tuttutut een gedecideerd “nee”. Oh, en dat vaderschapsverlof is natuurlijk hélemaal van de gekke: wat en malligheid! Haha. Volgens Henk hebben de Nederlandse vaders dat hélemaal niet nodig hoor. Een vakantiedagje extra is zo aangevraagd. Laat dat maar aan de vaders over. Die regelen het wel. En op de vraag of het allemaal niet lastig werd voor werkende vaders en moeders en het duurder worden van de kinderopvang enzo, trok hij snel een wasmiddelenreclame uit zijn zak.
Met opgeheven vinger en een plotselinge opvlammende blik sprak hij gedecideerd maar rechtvaardig: “Er is geen significante overeenkomst tussen afname van arbeidsparticipatie door toename van kosten kinderopvang.” Dus ook dat hebben we eigenlijk niet nodig, volgens Henk. En we moeten ook niet zeuren want het geld dat beschikbaar is gesteld voor de kinderopvang ná de bezuiniging, is in 2015 nog steeds een aanmerkelijk bedrag, hoor!
Nou, bedankt Henk. dat is echt heel…gúl van je.
Bedankt voor je stabiliteit en conformisme. Bedankt voor het terugbrengen van de strikte orde en regels, bedankt voor je rotsvaste geloof in ons, Nederlanders; wij binden ons kind op de rug en gebruiken de navelstreng als hoofdband om het zweet van ons voorhoofd te weren; zo zijn we. Spijkerhard. Geen malligheid. Met de klompen in de klei en de pot op het vuur en de piepers in de bak.
Duidelijkheid is heerlijk; we weten waar we aan toe zijn, met Henk.
Want Henk, die past zich niet aan het tijdperk; Henk past het tijdperk aan.
Dát noem ik nou eens vooruitstrevend en vernieuwend!
Zou zo’n bovenmeester in het onderwijs van vandaag kunnen overleven? Wat zou er gebeuren met zo’n man, in zijn strenge pak en met zijn kleine brilletje? Hoe zuinig dichtgeknepen zou zijn mondje zijn als hij te maken zou krijgen met de individuele vrijheidsdrang van de hedendaagse leerling? Zou hij zijn jaren vijftig mentaliteit te gelde kunnen maken anno 2010?
Ja hoor, hij zou de politiek in gaan.
Hij zou de politiek in gaan en voor ons in deze barre tijden een baken van rust en weldaad zijn. Hij weet wat goed is voor ons. Zo weet hij dat we helemaal geen behoefte hebben aan een verlengd zwangerschapsverlof. Nou, misschien is die behoefte er wel maar onderzoek heeft uitgewezen dat wij, Nederlanders, dat helemaal niet nodig hebben. Nee, hoor. Wij niet! En wat je graag wil en wat je nodig hebt zijn nu eenmaal twee verschillende dingen, ja.
Wij drukken er even zo’n kind uit en rooien daarna weer vrolijk de aardappels. Zo ging het vroeger en waarom zouden we dát nou veranderen? Al die malligheid uit al die andere landen; die mensen zitten te lang in de zon, daar komt het van. Je gelooft hem meteen. Dat hij dat zelf gelooft.
Hij schraapt zijn keel, vouwt zijn handen achter zijn rug -nadat hij zijn bril heeft rechtgezet- en wipt even op de ballen van zijn voeten heen en weer. Zijn schoenen glanzend gepoetst, heeft zijn vrouw vanochtend nog even “snel” gedaan. “Even met de borstel erover, Henk,” heeft ze zenuwachtig gezegd, “voordat je gaat.”
Bij de deur ‘schuiert’ ze zijn schouders en rug.
Als hij langs het tuinpad naar zijn dienstauto loopt, knipt hij -en passant- met zijn vingers een grasspriet weg; wel áchter de border blijven, jongen!
Als er al vrouwen zijn die misschien een verlengd verlof nodig hebben, dan kan dat ook via de ziektewet. Geen probleem. Bovendien is het ook helemaal niet goed voor de arbeidsproductiviteit; langer dan 16 weken, de gedáchte alleen al!. Bovendien kost het wel een miljardje of 2. Te duur. Dat doen we niet. Kost te veel geld.
Maar, Henk…kunnen we niet eens? Zou het mogelijk zijn dat? Is er nog zoiets als een ‘vrije keuze” en een verlof dat “mag”? In overleg met je werkgever? In de geest van het Nieuwe Werken, Moderne Tijden enzo..? Henk?
Henk!
Hij tuit zijn rechtvaardige lipjes en tuttutut een gedecideerd “nee”. Oh, en dat vaderschapsverlof is natuurlijk hélemaal van de gekke: wat en malligheid! Haha. Volgens Henk hebben de Nederlandse vaders dat hélemaal niet nodig hoor. Een vakantiedagje extra is zo aangevraagd. Laat dat maar aan de vaders over. Die regelen het wel. En op de vraag of het allemaal niet lastig werd voor werkende vaders en moeders en het duurder worden van de kinderopvang enzo, trok hij snel een wasmiddelenreclame uit zijn zak.
Met opgeheven vinger en een plotselinge opvlammende blik sprak hij gedecideerd maar rechtvaardig: “Er is geen significante overeenkomst tussen afname van arbeidsparticipatie door toename van kosten kinderopvang.” Dus ook dat hebben we eigenlijk niet nodig, volgens Henk. En we moeten ook niet zeuren want het geld dat beschikbaar is gesteld voor de kinderopvang ná de bezuiniging, is in 2015 nog steeds een aanmerkelijk bedrag, hoor!
Nou, bedankt Henk. dat is echt heel…gúl van je.
Bedankt voor je stabiliteit en conformisme. Bedankt voor het terugbrengen van de strikte orde en regels, bedankt voor je rotsvaste geloof in ons, Nederlanders; wij binden ons kind op de rug en gebruiken de navelstreng als hoofdband om het zweet van ons voorhoofd te weren; zo zijn we. Spijkerhard. Geen malligheid. Met de klompen in de klei en de pot op het vuur en de piepers in de bak.
Duidelijkheid is heerlijk; we weten waar we aan toe zijn, met Henk.
Want Henk, die past zich niet aan het tijdperk; Henk past het tijdperk aan.
Dát noem ik nou eens vooruitstrevend en vernieuwend!
Posted 10th November 2010 by K. Rehorst
Deze Kolom is geschreven naar aanleiding van een wetsvoorstel/Henk vd Kamp.(nog uitzoeken)
