Vervoer heeft helemaal niets te maken met van A naar B gaan. Vervoer is een perspectief. Een uitzicht. Een heel erg mooi uitzicht. Vrijwillig iemand een prachtig uitzicht geven is misschien wel het mooiste cadeau dat je geven kunt. En een tastbare bijdrage mogen leveren aan de kwaliteit van leven die iemand ervaart is misschien wel het mooiste cadeau dat je krijgen kunt.
Stel je toch voor dat er ’s avonds, tussen gehaktbal en vlaflip, geheel onverwacht wordt aangebeld. Daar staat een moeder voor de deur met haar dochter in een rolstoel. En dan krijg je zomaar een enorme bos bloemen die net zo hard lijkt te stralen als de glimlach van het meisje en de ogen van de moeder. Je hebt geen tuinverlichting meer nodig, met zo’n glimlach. En die moeder zegt: “Door jou is er uitzicht. Uitzicht op een toekomst, op iets dat nu binnen het bereik ligt. Mijn kind komt ergens. Is op pad. Onderweg. Naar groter, verder groeien en leren en actief participeren in de samenleving. Mijn dochter hoeft niet langer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven verdergaat zonder haar. Hoe anderen wel doorgaan, vertrekken en verder reizen. Mijn kind blijft niet meer achter, mijn kind doet weer mee. Dat komt door jou. Sta je daar wel eens bij stil?”
Sta je wel eens stil bij de betekenis van vrijwilligersvervoer als je bedenkt dat het mensen niet alleen letterlijk en fysiek maar ook mentaal, emotioneel, sociaal (economisch) en maatschappelijk verder brengt? Dat het verschil tussen ‘ergens heen kunnen gaan’ of ‘niet’ deelnemen en bijdragen of buitengesloten en achteruitgaan betekent?
Dat geldt ook voor de oude mevrouw met de rollator in die flat, de jonge man met de dwarslaesie, de veertiger met een verwoestende spierziekte, het kind met het downsyndroom, de jongen die door zijn autisme niet zelfstandig kan fietsen en daardoor niet naar school komt omdat zijn ouders geen dure taxi kunnen betalen, de chronisch zieke die anders de deur niet uitkomt of niet naar zijn behandeling kan…
En ook al komen ze vanavond niet aan je deur en krijg je misschien niet altijd die bos bloemen; weet dat je een verschil maakt tussen verder kunnen gaan en meedoen of stranden, stil komen te staan en het leven aan je voorbij te zien trekken alsof je eigenlijk niet meer bestaat. Vrijwilligersvervoer levert dat bestaansrecht. Daar mag je best eens stil bij staan…
Januari 2014. Column voor Het Zoet i.o.v. Provincie Gelderland.
