In de zomer van 2020 schrijft Hebban wekelijks een ZKV wedstrijd uit; zeer kort verhaal van 100 woorden naar aanleiding van een foto die de redactie van Hebban plaatst.
Met verhaaltje #1 en #3 heb ik gewonnen maar verhaaltje #1 brengt mij naar de finale.
#1
“Godverdomme”, zei de gravin. “Staat ze alweer bij m’n hek, naar binnen te kijken! Wil ze zeker weer het water uit de potten lurken en m’n druiven plukken!”
Ze stond zo haastig op als haar oude, negentigjarige lichaam het haar toestond en schuifelde vastberaden naar de meterkast. Daar bewaarde ze het dubbelloops jachtgeweer van haar man zaliger. Ze klungelde de patronen in het buismagazijn en frommelde nog een stel extra in haar keurslijf.
Bij het hek zette de vrouw de peuter op de grond, joeg het weg en trok haar revolver.
Deze keer was ze er helemaal klaar voor.
#2
Klop.
Daar waren ze. Met drie man sterk. De schrijversinquisitie. Ik was er gloeiend bij.
“Klopt het dat u stemmen heeft geregeld voor de laatste schrijfwedstrijd?”
Ik slikte hoorbaar.
“Dat is een beetje…hard gezegd.” Mijn hart bonkte en mijn hoofdhuid tintelde.
Fronsende, vorsende blikken en een nauwkeurig, teleurgesteld hoofdschudden.
“U heeft ten minste acht personen verwittigd van uw inzending.” Het was een constatering.
“Ik wilde alleen maar laten zien dat het systeem niet deugt!”
“Komt u maar mee. U weet wat er gebeurt met schrijvers die stemmen regelen.”
Ik keek naar mijn rechterhand. Inktvlekken.
Als markeringen van mijn schuld.
#3
De file vermijdend ontdekten ze een curieus antiquariaat.
Zij wilde kijken. Hij volgde haar wat later. Zocht haar en liep tegen een ingelijste foto aan.
In de auto’s zag hij mensen. Ze leken…misplaatst.
Hun gezichten strak, angstig. Sommigen in tranen, anderen met hun handen tegen de ruiten.
Alsof ze opgesloten waren.
Hij keek op naar de antiquair.
“Mijn vrouw, ze draagt een rode jas. Ging hier naar binnen…?”
De antiquair wees met een benige vinger naar de foto.
“Ze is al weg.”
“Wat?”
“Daar…”
Hij keek naar hun groene Subaru onderin de foto, met daarin zijn vrouw, geluidloos gillend.
#5
Van onze correspondent.
Een onverwachte inval van de schrijversinquisitie maakte gisteren een bruut einde aan een spontaan feestje. De negenveertig argeloze feestgangers werden standrechtelijk monddood gemaakt. De schrijfster gestript van haar goede intenties en ontdaan van haar verhalen.
Hoewel zij zich nog beriep op haar openheid, werd zij publiekelijk op het schavot gezet alwaar haar naam en vertrouwen door het slijk werden gehaald en haar auteurschap de strop kreeg.
Desgevraagd de schrijversinquisitie: “Een streng, rechtvaardig voorbeeld.”
“Gelukkig heb ik Alle Woorden nog,” sprak de schrijfster.
De autoriteiten tasten vooralsnog in het duister naar de identiteit van de echte dader(s).
