Kortgeleden heb ik Corona gekregen. Voor mijn doen ben ik er behoorlijk ziek van geweest en het is ook nog niet over. De impact op ons gezin was niet onoverkomelijk maar ik vond het wel heftig. Ook heeft het mij aan het denken gezet, misschien omdat ik nu ervaren heb hoe het is. Er zitten veel bizarre kanten aan deze ziekte. Er zit iets verontrustends en angstigs in. Maar er zit ook verbinding in, samenhang, vriendschap, liefde en misschien ook hoop. En de vraag is wat het ons brengt en wat we ermee willen. Voor nu en naar de toekomst.
Omdat ik zoveel lieve vrienden, familie, collega’s en kennissen heb die allemaal wilden weten hoe het met mij ging, ben ik een soort van dagboek gaan bijhouden. Hieronder lees je hoe het allemaal gegaan is en wat ik ervaren heb.
…in tijden van Corona I
Afgelopen zaterdag werd ik verkouden: keelpijn en een vol gevoel in mijn hoofd. Ik dacht: dat gaat wel weg. Zondag werd het erger en ’s nachts vlogen de stukjes long door de lucht: ik heb nog nooit zo debiel hard gehoest!
Manlief had de scherpe geest om vanaf zondag al apart te gaan slapen en we hebben grote C. voor de zekerheid maar teruggestuurd naar zijn vader. Maandag met koorts naar de teststraat van mijn werk en dinsdagavond werd ik gebeld: ik heb Corona. Bam. Die sloeg wel in.
Ben ik ook eens een keertje positief!
Terwijl dinsdag nou net zo’n goede dag was! Hoest was weg, koorts leek weg en ik heb de keuken gedweild en een kastje uitgemest, alle was gedaan. Nou ja, lekker bezig geweest, echt eens een keertje vlijtig, zeg maar.
Enorm schakelen, dinsdagavond. Ik moest in isolatie, Man en kleine C. in quarantaine. Dat vond ik nog het ergste: we mogen elkaar niet aanraken, niet bij elkaar zijn. Als ik naar de wc ga, doe ik dat met mondkapje op en desinfect voor mij uit spuitend en achter mij aan slepend; slak 2.0
Dochter krijgt weer thuisonderwijs en Man moest zich ziek melden. Voorlopig. Hij hoest ook al een weekje en heeft op en af hoofdpijn.
Mentaal en sociaal vind ik het een gruwel: en dan kan ik nog vrij snel schakelen en relativeren. Maar je zal verdomme maar zo in een bejaardentehuis of instelling liggen: mensonwaardig!
Gelukkig had ik niet veel tijd om daarover na te denken want ik ben echt behoorlijk ziek (geweest). Krijg het maar niet…
Iedereen dinsdagavond en woensdag gebeld en geappt en geïnformeerd. Donderdag en vrijdag zijn mijn besmettelijke dagen geweest: ik voel mij alsof ik een NSB’er ben. Er kleeft een soort van schande aan mij. Hoewel ik toen toch echt nog geen klachten had. Nee? Weet ik dat zeker?
Nou ja, misschien voelde ik een klein kriebeltje in mijn keel. En ik was erg moe. Maar dat ben ik al weken. Tijd van het jaar. Heb weer vitamine D nodig. En drie weken geleden ben ik twee dagen verkouden geweest en toen was het weg. Niks aan de hand. Dus toch maar naar de osteopaat en een vriend van mij, die ook kapper is, heeft mijn haar gedaan.
Ik heb Corona met een fucking goed kapsel!
En ondertussen lag ik op apegapen in bed. Kon mij allemaal niks meer schelen of Man en kleine C. er nu wel of niet waren: ik was echt erg beroerd. Na mijn keel ging de Corona voor mijn hoofd, daar is het de hele woensdag en een klein gedeelte van de donderdag blijven zitten. Woensdag was sowieso een verschrikking: alleen maar kunnen slapen, gekmakende hoofdpijn en koorts. Donderdag nam de hoofdpijn af en leek het de goede kant op te gaan.
Inmiddels lijkt mijn lijf nu wel wat rustiger. Ik slaap ’s nachts goed, dat is fijn en ik zit aan de cocktails: 500 mg Ibuprofen en 400 mg paracetamol, elke 8 uur. Dat helpt wel wat. Het is de helft van wat mag maar voor nu lijkt het genoeg.
Vanochtend probeerde ik een online les van mijn opleiding te volgen; na een half uur lag ik te janken als een klein kind. Ik wilde niet eens meer overeind zitten, gewoon ogen dicht en slapen. Dat lukte dus nog niet.
Misschien ga ik te snel. Morgen ben ik precies een week ziek. Of eigenlijk 5 dagen als je de aanloop niet meetelt. En de Corona is nog niet klaar met mij. Ik voel mij alsof ik onder een bus heb gelegen. Denk ik. Of tien hoog van de trappen af ben gesodemieterd.
Ik ben nu een ervaringsdeskundige. 47 jaar, goed gezond, geen noemenswaardig overgewicht en ruim 6 jaar adem-ervaring en yogabeoefenaar: dat helpt enorm, kan ik je zeggen. Maar Goddomme, een griep is het echt niet. Het is grillig en het is sluipend en steeds anders.
Vandaag dacht ik: het gaat beter, de koorts is weg, de hoofdpijn ook. Maar elke stap die ik zet, voelt alsof ik net 100 meter heb hard gelopen. Onder de douche krijg ik het benauwd. Mijn saturatie is nog lang geen 100. Ik krijg verhoging als ik langer dan 10 minuten uit bed ben. Voorlopig maar even op pauze en mijn longen en lijf de tijd geven om hiervan te herstellen.
Onze dochter doet het echt goed, ik ben trots op haar. Man en zij zijn wel samen en ze knuffelen ook. We hebben bedacht dat áls ik ze besmet zou hebben, ze nu dan al wel ziek zouden zijn. Het is steeds gokken en afwegingen maken. Daar word je ook doodmoe van. Het raakt moraliteit en verantwoordelijkheid. We willen niet dat anderen ziek worden door ons of dat we misschien de verspreiders zijn en dus moeten we binnen blijven. Dat is geen vraag, dat is een gegeven. Maar het isoleren van jezelf en als gezin dit doen, vind ik best ingrijpend. Over de implicaties ben ik nog aan het denken en voelen.
Ook blijf ik sowieso binnen gedurende de quarantaine van C en Man. Zodra ik 24 uur klachtenvrij ben, kan ik ze weer lekker knuffelen; de kans dat ik ziek geraak, is nihil. Er zitten nog genoeg antistoffen in mij en als ik ze heb aangestoken, is het hetzelfde soort virus.
Wel interessant wat er gebeurt als Man nu ook besmet lijkt te zijn; dan moet ik weer in quarantaine en C ook en verdubbelt zich alles weer. Je komt bijna in een eindeloze loop terecht. Tenzij je dus echt afstand houdt en in isolatie en quarantaine gaat. Dit is toch niet te doen?
De GGD belde donderdagochtend. Het voelde als Fawlty Towers. “U wordt wel aangeraden om binnen te blijven” zei het aardige meisje.
Aangeraden?!
Ik zei haar dat ik hartstikke ziek was en dat ik in isolatie lag. Dat verwarde haar een beetje. Omdat een collega van mij ook positief getest is, (en oh ja, daarom behoorde ik ook ineens tot een risicogroep?) krijg ik alsnog een BCO; Bron Contact Onderzoek.
Dan worden al je contacten nagelopen en moet je iedereen informeren en waarschuwen dat je ziek bent om verspreiding en besmetting te voorkomen.
Ik zei haar dat ik samenwoon met de Corona-Gestapo en dat ik al mijn contacten al geïnformeerd en gewaarschuwd heb. En dat er al een paar een test hebben laten doen en gelukkig negatief zijn.
“Oh, dat is dan al fijn. Maar het is protocol, dus dat moet wel.”
Nou ja, dacht ik, vooruit, voor het in kaart brengen en gegevens verzamelen: prima.
Ze gaan mij nog bellen.
Het is nu vrijdagavond.
Ze hebben het druk.
Dat maakt het virus niets uit.
De kans is groot dat ik het van mijn collega te pakken heb al is het mij een raadsel hoe dat voor elkaar moet zijn gekomen. Het doet er ook niet toe. Het enge is, dat je dus niet weet dat je het hebt totdat je een kriebeltje in je keel voelt; en dan is het al te laat. We nemen het niet serieus genoeg, denk ik, we denken steeds: dat valt wel mee, dat overkomt mij niet, dat gaat wel voorbij. Na al die maanden heeft die kleine rotzak eindelijk vanuit China zijn weg naar mij weten te vinden.
Krijg het maar niet!
Maar laat je ook niet inpakken door de angst. Ik geloof dat ik net zo hard tegen de fysieke Corona heb moeten vechten als tegen de mentale Corona: ze zijn allebei even erg!
Wordt vervolgd.
…in tijden van Corona II
Waar waren we gebleven? Beter worden in tijden van Corona.
Dat ik afgelopen vrijdag lag te janken van frustratie omdat het mij niet lukte de online les van mijn opleiding te volgen. Zo moe was ik nog. Ik hoestte ook nog en er was nog een spoortje hoofdpijn. Misschien overschatte ik mijzelf (ja!) en onderschat ik de effecten van Corona (hmmm…). Maar feit blijft dat het er beter uitziet dan dat het is. Net zoals de MC Donalds, zeg maar. Schijn bedriegt.
Ondertussen waren we ook in afwachting van Man’s uitslag. Hij had zich die vrijdag laten testen en afhankelijk van zijn uitslag, zou C dus nog tien dagen langer in quarantaine moeten. Hier zag ze wel tegenop. We konden niets anders doen dan nog even doorzetten. Zondag, zeiden we tegen elkaar, zondag weten we meer. Als papa…dan. En als niet…. Maar eigenlijk geloofden we dat geen van beiden.
Toch werd ik minder ziek, Man stabiliseerde en C had uiteindelijk voor zichzelf bedacht dat ze toch ook nog even niet wilde knuffelen; dan moest ik eerst echt helemaal beter zijn!
Sinds ik dinsdagavond te horen had gekregen dat ik Corona-positief ben heeft ze haar grote knuffelhond weer tevoorschijn gehaald. Die heet Su-Lin. Ze klemt zich eraan vast als aan de spreekwoordelijke laatste strohalm. ’s Nachts slaapt Su-Lin naast haar en liggen ze verstrengeld in elkaar in haar bed geperst. Het ziet er aandoenlijk en lief uit. Ik wilde dat ik Su-f*ing-Lin was!
We merkten aan alles dat we eigenlijk wel weer echt met elkaar wilden zijn. Man en C hebben wel enigszins afstand gehouden maar voor een kind is het gewoon absurd en niet gezond om geen lichamelijk contact met je ouders te hebben. Zo hebben wij dat tenminste ervaren.
Dan kwam ze bij de slaapkamerdeur dag tegen mij zeggen en dan mocht ik haar geen knuffel geven. We raakten er aan gewend; dat gaat heel snel. Maar het heeft nooit ok gevoeld. Het is erg tegennatuurlijk, in ieder geval voor ons. En dan was dit een situatie in ons eigen huis. Maar wat als je kind -of jijzelf- zo ziek bent, om welke reden dan ook, en je kunt elkaar niet werkelijk aanráken? Afschuwelijk…
Zondag hoorde Man dat hij positief was en aangezien we dat al bedacht hadden, was het verder niet zo’n groot punt. Ongemerkt draaiden we de rollen een beetje om. Ik voelde mij beter en had ook minder zin om steeds maar in bed te moeten blijven liggen. Man leek er juist wel behoefte aan te hebben. Ik kreeg weer een beetje het LockDown gevoel van maart. Zo’n suffig, platgeslagen gevoel waarbij je je maar zo’n beetje door de dag heen sleept en van maaltijd naar maaltijd kruipt. Het enige verschil was dat ik nu zelf ook geen boodschappen mocht doen (en dat had ik ook nog helemaal niet gekund) en mij realiseerde dat ik nog lang niet op peil was. Zondagmiddag heb ik compleet weg geslapen. Het was tegen 19.00 uur voordat ik van de bank afkroop en C zei dat ze honger had. Man lag boven, ook in diepe rust. We hadden het allebei nodig. Lang leve de oma’s dan maar die zo lekker voor ons gekookt hadden! Dat scheelde heel veel en dat hadden we in maart natuurlijk niet!
’s Avonds besloten we dat we allebei op eenzelfde soort Corona-zwaarte zaten. Ik kon niet meer besmet raken en Man zou niet meer zieker worden. We gaven onszelf toestemming om weer bij elkaar te gaan slapen. Helaas voor Man kreeg ik er een onverwachte allergische reactie bij; zaterdagnacht begon met een beetje slaperige jeuk in mijn knieholten, op mijn handen en voeten en ellebogen. Maar dat leek snel weg te trekken. Zondagnacht was echter een verschrikking. Een paar uur nadat we knus samen in slaap waren gevallen, werd ik wakker van de jeuk (en M dus ook). Het zat op mijn benen, armen, handen, voeten, voorhoofd en op mijn middel en schouderbladen. Wat een ramp!
Om het erger te maken, ging ik op internet kijken wat het kon zijn. Om half drie wist ik zeker dat we bedwantsen hadden. Ik lag al half onder het bed om te kijken waar het nest zat toen M vrij helder opmerkte dat hij nergens last van had. Maar dat kwam natuurlijk omdat ze niet aan hem gewend waren, sinds anderhalve week! Om drie uur had ik gordelroos, kwart over drie kwam het door te heet douchen en om vier uur liep het tegen leukemie aan. Toen besloot ik maar verder te gaan met mijn serie op Amazon. Dat hielp echt.
Na drie afleveringen en een scheutje daglicht kon ik eindelijk in slaap vallen.
De huisarts dacht aan een allergische reactie en nadat ik mijn hooikoortspillen had ingenomen en mijn bff een verkoelende mentholzalf had gehaald, trok ik in de loop van maandag weer bij.
En kijk nooit, maar dan ook nooit midden in de nacht op internet!
Wordt vervolgd
…in tijden van Corona III
Dag 11 (woensdag).
En ik voelde mij eigenlijk prima. Aan de oppervlakte dan. Mijn klachten waren wel weg maar ik twijfelde; ik had nog steeds een snotneus en af en toe moest ik hoesten. De mevrouw van de GGD noemde dat een ‘productieve’ hoest. Dat was als de hoest los zat en het risico bestond dat ik mijn slijmaerosolen de lucht in zou sproeien. Was ik dan nog steeds besmettelijk? Wanneer hield het op een Corona gerelateerde klacht te zijn en wanneer was het gewoon mijn winterse loopneus? Als ik het zo bekeek, zat ik de rest van de winter in quarantaine.
Lastig, dit.
Vanochtend was ik klaar met in mijn joggingbroek te hangen en heb ik mijzelf maar weer eens in ‘normale’ kleren, mascara en een lipgloss gehesen. Daarna zijn we een boswandeling gaan maken.
We hadden bedacht dat je op woensdagochtend 11.00 uur in een bos relatief weinig andere mensen tegenkwam. Dus wij konden diep de frisse lucht in- en uitademen zonder dat we een gevaar waren voor anderen.
M is natuurlijk nog steeds besmettelijk; zijn hoofdpijn is bijna over maar hij hoestte nog. Het was een raar amechtig, droog ouwe wijven kuchje. C had nergens last van maar zij was het grootste gevaar van ons allemaal: zij kon ‘de Corona’ hebben en verspreiden zonder dat ze er zelf ziek van zou worden.
Met twee Corona-positieve ouders was de kans groot dat ze iets verspreidde…
Of we hadden het van haar gekregen, ruim drie weken geleden, toen ze een paar dagen verkouden was.
C mocht niet naar school, niet trainen, nergens naar toe. Onze dochter was een wandelende tijdbom, een gevaar voor de volksgezondheid. Toen ik haar door het bos zag rennen, opspringend naar de vallende blaadjes, kon ik mij ernstiger vijanden van de volksgezondheid voorstellen. Toch was het wel zo. Gelukkig voor haar was zij niet meer de enige in de klas. Ze zou ook niet de laatste zijn.
Vreemd, dit.
Thuisgekomen besloot ik om mijn eigen quarantaine per direct op te heffen. Dat ging tegen de regels in maar aangezien mijn klachten in een soort van schemergebied terecht waren gekomen, Man’s quarantaine vrijdag afgelopen zou zijn (als hij geen klachten meer zou hebben) en C nog steeds niet ziek was, waagde ik het erop.
Bovendien wilde ik het mijn bejaarde moeder niet langer aandoen om steeds de helft van onze boodschappen te vergeten; ze liep daarbij onnodige risico’s en ze vergat steeds dat ik vegetariër ben. Onze lieve vrienden en vriendinnen hadden ons ook supergoed geholpen in de eerste week, toen ik zelf zo ziek was, maar we wilden ze ook niet langer belasten.
Of niet langer afhankelijk zijn.
Gedachten aan mijn hoogbejaarde plus-schoonmoeder, mijn eigen fysiek beperkte vader en een grotendeels verlamde goede vriend, duwde ik weg.
Lastig, dit.
Nadat ik bij de Jumbo was geweest, viel ik bijna om. Ik leek wel een oude vrouw! Zo voelde ik mij ook. Ik wilde slapen en liggen en had nergens meer zin in. Zelfs niet in de chocolade eikels die ik van mijn bff had gekregen. Ik was moe, leeg. Ik was dan wel klaar met de Corona, maar de Corona was nog niet klaar met mij.
Na een uur werd ik verrimpeld en gekreukt wakker; die mascara was eigenlijk toch nog niet zo’n goed idee. Opgelucht trok ik mijn huispak-pyama weer aan.
‘Ik hoef nog even niks’, bedacht ik.
Maar het verwondert mij dat er zo’n nasleep aan die Corona hangt. Dat ik met hoofdpijn uit het bos kom, paniek voel in de Jumbo en het allerliefste nog steeds gewoon in mijn joggingbroek in bed wil liggen. Van een goede vriend kreeg ik een kaart: “Omgang met beperkingen vraagt om verzoening, berusting en gelatenheid.” Ik ben er nog niet over uit hoever ik hierin tot nu toe ben gekomen…
Nieuw, dit.
Wordt vervolgd.
