De man marcheert met ferme pas langs het buitenverblijf van de gorilla’s. Hij ziet eruit als een kruising tussen Freek Vonk en Indiana Jones. Hij heeft een tropenhoed op zijn uitdunnende kruin en een zelfdrogende afritsbroek met grote zakken en bijpassend junglehemd aan. Om zijn nek hangt een verrekijker. Zijn rugzak doet vermoeden dat er zich achter de vele ritsen een zweep, Crocodile Dundee-mes en een overlevingspakket voor zes dagen met waterfilter bevindt. Hij is duidelijk een man met een missie. En dat op een regenachtige zondag in de dierentuin die door de ANWB gekroond is tot leukste familie-uitje van Nederland.
Achter hem aan draven in slordige opstelling een paar kinderen en een vrouw in identieke regenjacks met bijpassende wandelschoenen. De survivaltocht slingert zich in een verlangend zwijgen langs de gorilla’s in de richting van de Afrikaanse leeuwen en de kroonkraanvogels.
Ik vraag mij af hoe dat die ochtend is gegaan. Ze zijn vroeg opgestaan natuurlijk. En de avond ervoor hebben ze afgesproken wie de broodjes en wie de kinderen doet. Zijn rugtas stond al klaar. “Ik neem de pleisters en de tekentang ook maar mee,” zegt hij, “met dat ravotten in de speeltuin loop je natuurlijk extra risico.” In zijn stem klinkt nauwelijks verholen opwinding. Stiekem is hij blij dat het regent. Nu heeft hij een reden om zijn nieuwe outdoor-broek on-afgeritst aan te trekken.
Gisteren heeft hij de plattegrond uitgeprint en geplastificeerd. Na nauwkeurige bestudering heeft hij de dag voor zijn gezin uitgestippeld alsof het de Paris-Dakar betrof. Je zou er maar achterkomen dat je de goudvinken had overgeslagen of de nevelpanters gemist had.
Sterk voelt hij zich als hij zijn hele uitrusting nog eenmaal inspecteert. De opwinding van het onbekende avontuurlijke voelt als een oude vriend die na jaren weer eens opduikt. Hij had graag de wereld rond gereisd maar na zijn hbo Civiele Techniek kon hij meteen bij Rijkswaterstaat aan de slag. Daarna kwamen vrij snel de kinderen. Verder dan de camping in de Dordogne is hij eigenlijk nooit gekomen. Nou ja, een enkel keertje zijn ze samen een lang weekend naar Milaan en Barcelona geweest. En toen hij een leidinggevende functie kreeg, ging hij op cursus naar München.
En dit is ook goed, vertelt hij zichzelf. Dit is een avontuur in het klein maar wel één die hij ook met zijn kinderen en zijn vrouw kan beleven. Al is dat natuurlijk niet helemaal hetzelfde. Hij doet in ieder geval zijn best om zijn gedroomde verlangen op zijn kinderen over te brengen, met een beetje hulp van het leukste familie-uitje van Nederland.
Bij de Siberische tijgers ontmoeten we ze weer. We staan allemaal bij hetzelfde hek in een geïntimideerd ontzag voor dit ruim 250 kilo majestueus wonder van de natuur. De tijger ligt op zo’n vijftien meter afstand als een uitgestrekte reuzensfinx onder de overkapping van een prefab schuurtje. Hij kijkt ons recht aan en dwars door ons heen met de onverschillige, hooghartige blik die ik herken van mijn eigen Europese korthaar.
Daar ligt hij, op een stuk gras. Onder een boom. Waar droomt hij van? De natte uitgestrekte oerwouden van Azië? Hoe hij opgaat in de schaduwen van overhangend groen? Of juist over het dampen van zijn adem in de koude berggebieden waar hij ooit met velen leefde en op herten joeg?
De tijger hoort hier niet. In dit zandgrassige buitenverblijf met hazelaars, beuken en een Hollands slootje met kroos. Maar hij maakt geen enkele kans als hij niet hier is. Hij lijkt die patstelling koninklijk te negeren.
Iets verderop staat de Indiana Jones. Doodstil en kaarsrecht temidden van het enthousiaste gepraat en vingerwijzen van zijn kinderen. Zijn blik gericht op de tijger. Waar denkt hij aan?
Hij ziet zichzelf weer terug voor de étalage van Tattoo-You, een paar dagen geleden, waar hij gebiologeerd naar de afbeeldingen van kleurrijke draken, zwaluwen en tijgers staart. In zijn verbeelding zwaait hij met zijn getatoeëerde arm nog één keer naar zijn gezin alvorens hij zich laat opslokken door de drukte bij de gate van vlucht 007 naar Myanmar.
Niet ver bij ons vandaan staat zijn vrouw. Ze is druk aan het bellen. Ik vermoed met haar zus in Nieuwegein…
