De allermooiste frase uit mijn lievelingsverhaal van Tommy Wieringa vind ik de volgende;
“plant een boom, dat is voldoende. Hang daarin al je goede herinneringen als lampjes voor wanneer je bang bent in het donker”
Het heeft vast een betekenis waarom ‘Ballon’, zoals het verhaal heet, mijn favoriete verhaal is. Het is ontroerend, simpel en eenvoudig, ook een beetje rauw. En daardoor beeldschoon. Want dat is leven.
Ik kijk terug op dit jaar en ontwaar -naarmate ik langer kijk- oppinkelende en zacht aanflonkerende lichtjes in mijn eigen donker. Als een snoer, kris kras door mijn geheugen heen. Geen begin, geen einde. Alleen maar het volgende, zoveelste lampje in een reeks die mijn leven is. Lampjes in het schemer van mijn gedachten, lichtjes in de diepten van mijn geest. Poeltjes van licht die mij de weg wijzen naar de vaste bodem van vertrouwen, de keren van liefde. Mij gidsen naar vervulling en het onvervalste plezier. Mij leiden naar verbinding en de rand van hoop tonen.
Deze lichtjes, dit licht, vindbaar in mijzelf. Dit gaat over een aards vertrouwen, een diep verankerd weten. Dat er geen verlies bestaat als je verbonden bent. Met onszelf. Met elkaar. Met het alles.
Want het alles, zijn wij.
Dat ik alleen kan zijn zonder mij verlaten te voelen, dat ik veel meer vrijheid ervaar nu ik mij zo verankerd weet. En dat ik niet bang hoef te zijn in het donker omdat ik al mijn -goede- herinneringen ophang in de boom van mijn leven. Waar zij mijn hart verwarmen en mijn geest verlichten.
December 2019
Terugblik op dit jaar.
