16. jul, 2012
Kreeg
van de week een zeer bruikbare tip. Had deze al vaker gehoord; of het wat
korter kan.
Ben nogal geneigd uit te wijden, vooral over zaken waar mijn hart van over
loopt en dus dan ook hersens en mond. Soms is dat ok; met 5 vriendinnen, fles
vergezellende wijn en een lange avond samen zonder kleine opeisers erbij. Soms
is het minder handig; bij het schrijven van rapport of analyse of bij twitter,
facebook, linked-in gebeuren.
Vraag rijst overigens: wáárom wil ik dat toch allemaal? Heb al vrees bij
het zien van leeg blokje met MAX 140 tekens. Word al een beetje zweterig bij 3
vastgestelde regels “en meer niet” om in te vullen hoe, wat of
waarom. Besides: wat is nou zo interessant aan mij? Wat heb ik nou te melden
waardoor half twitterend NL gaat van: LOL. Ik vind géén lol. Ik heb een
commodore 64 en nog geen I-Pod (OMG!!), I-Pad, U-Phone of hoe die shit allemaal
heet. Maar voel grote, sterke onrust: moet meedoen, meedoen. De samenleving
raast voorbij en voor types zoals ik is dat uitermate verontrustend. Helpt geen
yoga tegen en ben kennelijk niet ‘kalm’ genoeg om net te doen of ik het
allemaal niet zie: blijf gewoon gráág op de hoogte en veel te nieuwsgierig en
prikkelafhankelijk. Overpeins: kan cursus “social-media” doen. Moet
profileren, mensen laten nadenken, tot bezinning brengen, wil resultaat: LOL!!
Minstens. Kan ook kiezen voor: loslaten, let-it-be. Maar ben hierin zelf mijn
grootste vijand.
Anderzijds: zitten we met kindertjes in aftands park; gezellig met I-poddende
familie die elke klepscheet naar elkaar schijnt te twitteren en plotseling de
hele dag belangrijk is ivm druk sms/tweet/e-mailcheck verkeer. Kom op,
zeg! Fijn dat we elkaar gesproken hebben, msn je de feedback op dagje
hobbelpaarden nog wel even…
Ben er nog niet uit. Ondertussen oefenen in kort-korter-kortst. Breek gedachten
af nog voordat er een linkje met mijn hart is, houd angstvallig mijn mond
voordat ik weer iets uitgebreids ratel. Zie ondertussen tweetende toestanden
voorbijkomen en realiseer mij dat ik gewoon jaloers ben…
Ik wil een roze I-Pod met knalgroene U-phone (dat bestaat vast) waarmee ik de
blits maak en al mijn gedachten, overpeinzingen en zeer interessante
beschouwingen de wereld in kan smijten. Net doen alsof het allemaal heel
boeiend is en wat ik zeg is gewoon hartstikke waar en ik weet zeker dat
iedereen het horen wil.
Kort door de bocht?
..en anders schrijf ik gewoon een lekker boek, heel ouderwets, met veel papier
en een harde kaft…
Ga nu kind smssen dat het eten klaar staat.
