Het is weer december. En dus schoot de eerste stress er al in toen mijn 10 jarige druif vorige week ofzo ontdekte dat hij bijna geen Sinterklaasliedjes meer kende. Even daarvoor deelde hij nog stoer mee dat hij “alleen maar zijn schoen zou zetten vanwege zijn kleine zusje”. Eenmaal postgevat voor de achterdeur -bij gebrek aan schoorsteen- sloeg de angst hem om het hart en het geloof weer stevig toe: hij zou vast niets krijgen als hij geen liedjes kende!
Ik kreeg de wind van voren want: ik ben onze Sinterklaas-cd kwijt geraakt.
daar begon het al. Schreeuwend brulden wij “stille maan en volle nacht” de achtertuin in. Een beetje daas door de druk van december, het vullen van de schoen en de kwijtgeraakte cd waarachter ik de-nog-te-kopen-kerstboom al zag schemeren…En wáár heb ik die kerstballen nou toch…?
De dagen denderen voorbij. Regelmatig word ik bestookt met vermanende mails en verontruste telefoontjes; “Waar blijft je lijstje? Lijstje van de kinderen? Komen ze hier de schoen nog zetten? Heb je Sinterklaas al geregeld?.Hoe laat komen de pepernoten?” Rugtassen puilen uit van prangende notificaties: Sint op school, surprise voor de juf, zwarte Pieten op het kinderdagverblijf en of we wel vóór 15.00 aanwezig willen zijn want de Pieten moeten hartstochtelijk ingezongen worden.
“Ik dacht dat jij niet meer geloofde?” piepte ik hoopvol richting mijn zoon toen hij aangaf toch wel graag even naar de intocht te willen kijken. Ik kreeg een zeer verontwaardigde blik. Hoe ik durfde te wagen zoiets te zeggen! Ketters, was het. Of ik wel subiet dat kookgerei neer wilde leggen en met hem naar de kade zou sjouwen om over duizenden blije kinderhoofdjes heen de top van de mijter van Sint toe te lachen.
Maar ja, hè…ze vinden het zo leuk, Sint. Het is zo folkloristisch en typisch Nederlands en kneuterig en ook de kinderen worden er blij van. Dus ik moet niet zeuren en gewoon meegaan in het hele gebeuren.
Hoofdpijn krijg ik van die Sint. Want naast alle planning en afstemming van wie waar hoe laat moet zijn en welke afspraken er verschoven dienen te worden om die Piet toe te kunnen zingen en over welk kind dit ook weer ging, moesten er nog steeds lijsten worden gemaakt. Verlánglijsten.
Mijn zoon wil maar 4 dingen. Een laptop, een I-pad, een I-phone en een Nintendo 3DS. Echt een kind van deze tijd. Mijn dochter wil ook van alles maar dat heeft meer met haar leeftijd te maken dan met iets wat Sint haar kan geven. Dus wordt er een speelgoedwinkelboek aan flarden geknipt en krijgen we het speelgoedwinkelboek als verlanglijst. Nou ja, Sint dan. Daar sta je dan, met 100 wensen en 350 verlangens die niet eens in je huis passen ook al zou je ze kunnen kopen. Maar je wil toch ook graag een verantwoorde en Sintvriendelijke ouder zijn.
Dus zijn we twee avonden bezig geweest het verlangboek bij te schaven tot één bladzijde hoopvolle wensjes. En uiteindelijk komen we op een heel redelijk en vriendelijk, pedagogisch en financieel verantwoord lijstje uit.
Was ik alleen vergeten dat wij ons in de bijzondere positie bevinden dat wij Sint altijd twee of drie keer mogen vieren; patchwork-family als wij zijn. Dus elke Sint (een stuk of 3 en Sint wil je natuurlijk niet beledigen door hem af te schepen met de ‘restcadeaus’ zoals: doe-maar-een-dekbedovertrek-of-een-pakje-batterijen want het is belangrijk dat je er met sommige Sinten een goede verstandhouding op nahoudt) krijgt twee cadeautjes toebedeeld en toen was het lijstje op. Waarna de verantwoorde Sintvriendelijke ouders erachter kwamen dat er niets meer te kopen viel voor hun dierbare kroost….
En daar doe je dan zo je best voor; als Sintbewuste, decembervriendelijke liefhebbende ouder.
Maar goed. Gelukkig hebben we internet en vliegt de inspiratie je zó tegemoet, of je het nu nodig hebt of niet, je komt altijd wel weer op een ideetje of tien. De lijstjes zijn klaar, doorgemaild en de hele boel is digitaal ingeslagen. Wij zijn klaar.
Nu alleen nog een surprise maken, pepernoten bakken, Sinterklaasbaard plakken, cd zoeken, aanwezigheid opgeven voor de Pietenmiddag, agenda’s bijwerken, cadeaupapier kopen, bestellingen bijhouden en vervoer regelen voor grote C op de dag dat ik bij kleine C in de zak van Piet zit (voor een pepernoot, hè!) en grote C het Sinterklaas spel op zijn clubmiddag gaat spelen. Oh, en de persoonlijkheidsprofielen van alle kinderen uit de familie door smssen naar ‘onze’ Sinterklaas, erwtensoep koken en boerenkool in de papier maché zetten. Die twaalf gedichten doe ik wel onderweg, als ik toch in de file sta.
En dan is het straks zaterdag en krijg ik een boek en nieuwe sloffen. Eet ik een reepje marsepein en laat ik het heerlijke avondje soepel en klaterend over mij heen komen. Is Sinterklaas uitermate Sinterklaas en niemand zet de Pieten uit omdat ze illegaal zijn en al onze kinderen zijn blij. Kan ik vast rustig gaan nadenken over wanneer we de kerstboom zullen kopen en welke kleur ballen dit jaar en of kaarsen nu wel of niet handig zijn, met kleine C….
En niemand wordt ziek van de pepernoten en iedereen is blij met de cadeautjes en we lachen en we zingen en werken nog een boterletter naar binnen en volgend jaar….
Doen we het gewoon weer!
