Het moment waarop je besloot dat het genoeg was.
Waarop je voelde: ”Genoeg.”
Het moment waarop je je kind in de ogen keek en wist: “Niet meer”. Het moment waarop je haar handje pakte en zei: “Nooit meer”. Het moment waarop je letterlijk de drempel overstapte, die ene stap zette, die laatste stap zette, die eerste stap naar wat het ook was en waar het ook zou zijn. Overal behalve hier.
De plek waar je jezelf leek te verliezen, de plek die je zoveel heeft afgenomen, de plek die wilde dat je iemand of iets anders was dan dat je kon zijn.
Maar kijk eens naar jezelf.
Hoeveel moed is er voor nodig om die stap te zetten? Hoeveel vertrouwen in jezelf? Hoeveel kracht is er voor nodig om weg te gaan? Hoeveel liefde voor je kind, voor jezelf en hoeveel van de absolute zekerheid dat wat vooruit ligt beter is dan wat je achter je laat?
En als je nu naar jezelf kijkt, zie dan de vrouw die de onmenselijke moed wist te verzamelen, die de kracht in zichzelf vond om die eerste, laatste stap te zetten.
Wees trots.
Dit is wat je in je hebt en laat dat de basis zijn voor wat jou definieert, tot wie je wilt zijn.
Degene die naast je staat, vind je in jezelf.
Mei 2014. Deze column heb ik geschreven in opdracht van QRNE voor het congresblad “Krachtig Werk” van de Federatie Opvang gedurende het congres Een Krachtig Perspectief: vrouwenopvang in transitie.
