Ik zit in koeienkophouding op de yogamat. Ik ben blij dat mijn knieschijven niet tegen het plafond aanklappen en dat mijn hersenen nog zuurstof krijgen. Die koeienkop is een die-hard yogahouding die het uiterste vraagt van lichaam en geest. Pezen snerpen, spieren piepen en botten kraken.
De yogajuf zegt: “Geef je over, accepteer en laat los.”
Ik hoor Elsa zingen. Of is het mijn kuitbeen dat nu losspringt van mijn scheenbeen?
Loslaten. Hoe doe je dat? De eerste keer dat je tienjarige kind alleen naar school fietst, dat je dochter van zeventien gaat backpacken in Nepal. Dat je het besluit neemt om ontslag te nemen omdat je weet dat je hier niet meer op je plek bent. Loslaten. Erop vertrouwen dat het goed uitpakt. En waarom ook niet? Je hebt haar alles meegegeven wat je kon, hem geleerd wat nodig was en je neemt niet zomaar een beslissing. Toch?
Toch…
We zijn geneigd vast te houden aan wat we zéker achten. Ook al doet het ons pijn en belemmert het ons in onze ontwikkeling. We bedenken allerlei redenen waarom we het niet moeten doen; vanwege de hypotheek, malaria, het verkeer, of wat te doen als je je rugzak verliest? Omdat je maar normaal moet doen en wat als het niet lukt?
Want er kan van alles gebeuren.
Maar het meeste gebeurt in ons eigen hoofd.
Je laat je dochter niet gaan want misschien krijgt zij Malaria! Je blijft in de baan want je kan niet rondkomen van een uitkering en we brengen het kind elke dag naar school vanwege het drukke verkeer. En zo kiezen we er liever voor om ons te laten binden door angst dan vrij te zijn in het vertrouwen in onszelf of de ander.
Soms is loslaten het accepteren van de situatie zoals die is in plaats van vasthouden aan de weerstand die je ertegen voelt. Soms is het afscheid nemen van iets dat je zo lang koesterde maar nu ophoudt met bestaan. Of is het de keuze maken dat je luistert naar je behoefte in plaats van te reageren vanuit frustratie.
De koeienkop wordt stil. Mijn spieren zakken op de bank, mijn pezen eten Tony Chocolonely. Wat ik los kan laten is de verwachting van hoe ik bedenk dat het moet zijn; en dat ik faal.
Wat ik mijzelf geef, is vertrouwen.
En dat het goed is zoals het is.
Column het Zoet voorjaar 2016
