Hier leef ik, woon ik en werk ik. In een huis in een straat binnen een wijk die onderdeel uitmaakt van een stad. Het is maar klein maar het is mijn leven. Net als jouw leven. Ik zie, hoor, ervaar en beleef. Als ik mijn was buiten hang, laat ik de onderbroeken met gaten (maar die zo lekker zitten) en de vergeelde t-shirts (wat zullen de buren wel niet denken) en belachelijke sokken (dat gaat niemand wat aan) binnen. Ik hang niet alles buiten. Ik hang alleen buiten wat ik waard vind dat gezien mag worden. Waarom eigenlijk?
Hier leef ik, woon ik en werk ik. Hier waardeer ik, oordeel ik en veroordeel ik. Ook al zou ik het niet willen, het gebeurt toch. We kijken naar de buitenkant, we zien wat we willen zien en denken daar van alles bij. Dat wat we bedenken wordt dan waarheid. Maar er zijn veel waarheden en ze leven allemaal naast elkaar.
Soms word ik verdrietig van wat ik zie, soms boos of ben ik verontwaardigd. Soms voel ik bewondering en ontzag of wil ik graag even zorgen. Of helpen. Soms is er frustratie en onbegrip. En soms is er ook stilte. Omdat ik eigenlijk niet weet wat ik zie en geen flauw idee heb van wat ik daarbij moet denken. Soms is er geen goed of fout; soms is er alleen maar je best doen met alles wat je op dat moment weet en kan. En dan maar hopen dat je er niet een al te groot zooitje van maakt.
We zien elkaar zonder te weten wie we eigenlijk echt zijn. De vraag is natuurlijk of dat ooit te veranderen is… En wat je daarvoor juist zou moeten laten of nou precies moet doen om de ander werkelijk zo te zien zoals hij is.
Ondertussen mag er gelachen worden om het leed. Als we ons maar blijven herinneren waarom we eigenlijk lachen en om wie we nou eigenlijk zo hard moeten lachen dat de tranen over onze wangen stromen… Buufsbuurt gaat over de dagelijkse, kleine dingen. En het zijn de kleine dingen in het leven en de mini drama’s die ons zo bezig houden. Meer valt er niet over te zeggen. Ik wens je heel veel plezier en misschien, een klein beetje verwondering over de grootsheid van kleine bijzaken.
