Ik was dertien toen ik Carrie en Cujo las. In een groot oud huis in Frankrijk. Mijn vijftienjarige neef had de boeken bij zich en ik had even niets te doen. Ik begon met Carrie en eindigde met Cujo. Ik las ze in drie dagen uit en deed daarna geen oog meer dicht.
Het was niet de vorm, die beiden hadden aangenomen, die mij angst aanjoeg, leerde ik later. Maar eerder wat er kan gebeuren als er ergens een verkeerde afslag wordt genomen. Een misinterpretatie die als een vlindervleugelslag het einde van een tijdperk inluidt en het begin is van het verval van het menselijke zijn.
Zoals Joker het zo fijn weet te verwoorden: “All it takes is one bad day” Ik denk dat een moment al net zo goed is. Monsters worden niet geboren, ze worden gemaakt. Dat kan elk horrorverhaal je vertellen. Anderzijds hebben we natuurlijk ook de enorme behoefte aan het ‘rationeel’ (logisch? wetenschappelijk? feitelijk?) kunnen verklaren van ontegenzeggelijk slecht gedrag; wat we begrijpen, hoeven we niet te vrezen.
Maar wat als sommige dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn? En wat als sommige dingen nu eenmaal gebeuren omdat ze gebeuren? En wat als we onszelf nooit echt zullen begrijpen?
Wenn du lange in eigen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein.
-Friedrich Nietsche-
